Ik had op een andere reactie gehoopt, zoals: ‘Hè, wat vervelend nou.’

Of: ‘Wat balen! Is het erg?’

Desnoods: ‘Hoe heb je dat nou weer voor elkaar gekregen?’

Maar eerlijk is eerlijk, ik voel me ook wel een sukkel. Ik had net bekend dat de training van gisteren toch een beetje te veel was gebleken voor mijn linkerachillespees. Als een ezel met amnesie had ik me weer eens tegen dezelfde steen gestoten: te snel en te fanatiek mijn trainingen opbouwen. Vijftien minuten in een stevig tempo vond ik goed te doen. Daarna nog 3 snellere blokken van 4 minuten, dat bleek te veel.

Tijdens het lopen kon ik nog genieten van de polder met zijn knotwilgen, zwartbonte eiwitverstrekkers en een dichtbij dalende ooievaar. Later die dag werd de pees stijver. Voorafgaand aan de training had ik nog uitgeroepen dat ik verwachtte dat mijn lijf deze belasting wel aan zouden kunnen. Bij een beetje ezel waren toen alle alarmbellen wel afgegaan, maar deze hoogmoedige rende vrolijk door, doof voor al het gerinkel.

Het is hoog tijd dat de ezel in mij wat geheugentraining krijgt. Om dat te bereiken heb ik alleen een spiegel nodig. Ik heb besloten vóór elke training even in die spiegel te kijken. Niet uit ijdelheid maar om mezelf te vragen: Ga ik morgen blij zijn met deze training? Alleen bij een volmondig ‘ja’ ga ik op pad. Bij twijfel en bij ‘nee’, pas ik de training aan. Dat moet de ezel in mij behoeden voor nog meer blessures. Nu maar hopen dat de sukkel in mij de spiegel heel weet te houden.