Ik was op een plein, pen in mijn vuist, punt naar de hemel.
Naast me een vrouw met een zwarte sjaal om.
Ze leek langer door het potlood boven haar hoofd,
omvatte het als een fakkel.
Aan mijn andere kant een man met een baard,
een niet-bedreigende, veilige baard.
Hij stak een stift omhoog.
We hoorden woorden als rotsen,
beschenen door de avondzon,
woorden als samen en één en juist nu.
Sinds kort kennen we het zwaard weer, kennen we weer kogels.
We klapten en riepen allemaal één mening
en we zwegen want we wisten wanneer dat gepast was.
Regendruppels rolden mijn mouw in.
Ik zette een stapje achteruit, bang dat het meisje voor me
haar paraplu per ongeluk in mijn gezicht zou prikken.
Pen, dit is het moment.
Ik wil in je geloven, al twijfel ik,
al vrees ik de dag dat we hier weer staan
op dit plein, op dit veld, in dit park,
met onze geschokte kreten, onze boze borden
en onze inkt die voor de regen op de vlucht slaat,
een schuilplaats zoekt in de aarde tot het land,
verzadigd, zijn aderen sluit voor
onze strepen en letters.
Vanavond tekenen we als één hand.
Ik ben ik en ik ben iemand anders.
De vrouw met de zwarte sjaal is zichzelf
en iemand anders.
We zijn allemaal even iemand anders.
