‘Met de afstand gaat het goed, nu wordt het tijd om aan je snelheid te gaan werken.’ Dit advies gaf fysio L me een paar maanden geleden. Hij had me sinds december weer aan het hardlopen gekregen met zijn vaardige vingers, welgeplaatste naalden en nare maar noodzakelijke krachtoefeningen.

Ik sloeg dus vrolijk aan het intervallen. Thuis in Nijmegen was dat prima te doen. Steeds een minuutje langer en een tempo hoger. De training wierp zijn vruchten af: een wedstrijd over vijf kilometer half juni ging harder dan verwacht.

Gelukkig maar, want na de zomervakantie wil ik me aansluiten bij de loopclub van schoonbroer S. De intervaltrainingen die ze daar op de atletiekbaan doen, zien er behoorlijk intimiderend uit. Ook daarom wil ik tijdens mijn vakantie doorgaan met intervallen.

Omhoog of omlaag
Maar dat valt niet mee, op vakantie in de Auvergne. Het landschap hier heeft veel weg van een doos Bossche bollen: dicht op elkaar geplaatste heuvels waarbij je zo van de hoogtelijn afglijdt. Je kunt maar twee kanten op: omhoog of omlaag. Ben ik de ene heuvel over geploeterd, dan ligt direct de volgende op me te wachten. Niet ideaal voor een training op een hoog en gelijkmatig tempo.

Na een week van heuveltrainingen puzzel ik een rondje in elkaar voor een intervaltraining van 6 x 5 minuten. Het tempo laat ik open want met deze hoogteverschillen lijkt me dat weinig zinvol. Dat blijkt ook wel: de snelste herhaling gaat ruim drie minuten per kilometer sneller dan de traagste.

Jungle
Dat verschil zit ‘m niet alleen in het stijgen en dalen maar ook in de ondergrond. Onverharde paden zijn prachtig maar ze hebben het ook voorzien op lijf en leden. Kuilen, wortels en stenen, bramenstruiken en ander stekelig groen, overhangende takken, wolven, rupsen, teken: it’s a jungle out there.

Heuvelop ga ik kapot. Ik grijp dan ook elke mogelijkheid aan om wat extra te kunnen rusten. Boer met een brede trekker op het smalle pad? Hardwerkende mensen verdienen alle ruimte. Moest ik hier nu links of rechts? Even pauzeren om de route te checken. Een wandelaar met loslopende honden? Beter even wandelen want voor je het weet, hangt er een teckel in je kuit of een herder in je hamstring.

Voor mijn volgende intervaltraining blijf ik dus toch maar op het asfalt. En ik ga speuren naar een gebied dat minder op een Bossche bol lijkt en meer op een tompouce.